,,Nieuchronnie mijają rzeczy i zdarzenia,
odchodzą chwile, doby
lecz coś się nie zmienia,
czegoś nie da się zgubić. Coś trwa, coś zostaje.
Renata Strug

 

Dzieje Szkoły Podstawowej im. Kazimierza Górskiego w Wierzbicy sięgają czasów I wojny światowej i są związane z położoną w ówczesnej gminie Olchowiec – wsią Busówno. Jak podają źródła, na terenie wspomnianej wyżej gminy w 1914 r. istniało siedem  elementarnych szkół publicznych, były to jednak szkoły rosyjskie. W Busównie, ponad 90 % mieszkańców było wyznania  prawosławnego i  to dla nich funkcjonowała we wsi szkoła ukraińska.

Przełomowym i ważnym momentem dla rozwoju polskiej oświaty na terenie powiatu chełmskiego było wkroczenie jesienią 1915r. na Chełmszczyznę wojsk austriackich. Zarządzona przez władze rosyjskie ewakuacja urzędów, placówek oświatowych i ludności prawosławnej uwolniła te tereny od działań rusyfikacyjnych. Język polski stał się językiem wykładowym w powstających szkołach publicznych, a sprawami oświaty w powiecie kierował inspektor szkolny. Funkcję tę od początku 1916 r., aż do objęcia oświaty przez polską administrację, ( z dniem 1 XI 1917 r. ) pełnił Polak – Paweł Klimczuk. W opuszczonym budynku szkolnym w Busównie, za zgodą okupanta austriackiego, została utworzona polska szkoła. W marcu 1916r. uczęszczało do niej 43 uczniów, a organizacją nauczania zajęła się L. Białkowska – spokrewniona z rodziną Białkowskich, do których należał folwark w Busównie i majątek ziemski na Wygodzie koło Tarnowa. Jak większość typowych porosyjskich wiejskich obiektów szkolnych, szkoła w Busównie była budynkiem drewnianym, w połowie mieszczącym izbę lekcyjną, a w drugiej  mieszkanie dla nauczyciela. Nauczyciel uczący w przepełnionej klasie, pozbawiony podstawowych środków dydaktycznych, nie miał dogodnych warunków do należytego przekazywania wiedzy. Niestety, nie zachowały się żadne opisy pozwalające ustalić, gdzie położona była pierwsza polska szkoła w Busównie.

W 1918r., już po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, została ona przeniesiona do budynku diakówki popowskiej, obok której znajdowała się cerkiew. Do szkoły w Busównie uczęszczało wówczas  około 70 uczniów, były cztery oddziały, a lekcje prowadził tylko jeden nauczyciel.

Dostępne źródła podają, iż nauka w szkole prowadzona była przez: Elżbietę Wajcewiczównę,  Józefę Ziembównę, Edwarda Rucińskiego, Adama Owsikowskiego i Kazimierza Bobryka. Rozwój oświaty w powiecie chełmskim w pierwszych latach niepodległości przerwały działania wojenne ( wojna polsko – bolszewicka).  Jednak już od roku szkolnego 1921 / 1922 rozpoczęto systematyczną odbudowę sieci szkół powszechnych. Ustawodawstwo szkolne wprowadzało bezpłatne nauczanie w zakresie jednolitej 7 –klasowej szkoły powszechnej.  Uczęszczały do niej dzieci w wieku od 7 do 14 lat. Ówczesne przepisy oświatowe zakładały również podział kosztów utrzymania szkół publicznych między państwo i gminy.

Podstawowymi problemami, z którymi musieli zmagać się  organizatorzy oświaty na terenie gminy Olchowiec był brak izb lekcyjnych przy ciągłym wzroście liczby dzieci objętych obowiązkiem szkolnym oraz braki etatowe nauczycieli. W okresie międzywojennym liczba szkół powszechnych w gminie Olchowiec wahała się w granicach od 8 do 12. Były to szkoły o pierwszym stopniu organizacyjnym, zatrudniające jednego lub dwóch nauczycieli, przy czym na jednego pedagoga przypadało zazwyczaj od 40 do 90 uczniów. Opisana sytuacja miała miejsce również w szkole w Busównie. Występujące trudności lokalowo – etatowe przyczyniły się do podjęcia przez mieszkańców Busówna inicjatywy wybudowania nowej szkoły. Zamiar ten uzyskał poparcie władz oświatowych oraz władz gminnych. Utworzono gminny Komitet Budowy Szkoły, na czele którego stali Józef Dziewulski  i Aleksander Łysakowski. Ofiarność mieszkańców i ich pomoc przy budowie oraz wsparcie finansowe  instytucji oświatowych i państwowych  doprowadziły w dniu 11 listopada  1937r. do uroczystego poświęcenia nowego budynku Szkoły Podstawowej w Busównie. Uczniowie   i nauczyciele otrzymali dużą i murowaną szkołę o  podwyższonym stopniu organizacyjnym.

W budynku szkolnym, oprócz sal lekcyjnych, znajdował się pokój nauczycielski. Uczniowie mieli możliwość korzystania ze świetlicy i szatni. W roku szkolnym 1937 / 1938 do szkoły uczęszczało 111 uczniów, których uczyło dwóch nauczycieli. Funkcję kierownika objął ( pracujący w szkole od 1935r. ) Lucjan Świechowski. Z dniem  1 września 1937 r. pracę w szkole w Busównie  rozpoczęła również Zofia Dudkowa, która związała się z tą placówką aż do przejścia na emeryturę w 1973 roku. Szkoła stała się ważnym ośrodkiem kulturalnym lokalnej społeczności, swoje talenty uczniowie mogli   rozwijać   poprzez aktywne uczestnictwo w działających w szkole kółkach – sportowym i amatorskim. W 1939 r. na terenie gminy Olchowiec została zakończona komasacja gruntów. Swoją działkę otrzymała również szkoła w Busównie. Wkrótce dzięki zaangażowaniu nauczycieli  i rodziców pojawiły się na niej  drzewa owocowe.

Bogate życie szkoły oraz jej dorobek kulturalny zostały przerwane 1 IX 1939r.- wraz z wybuchem II wojny światowej. Okres wojny i okupacji niemieckiej był jednym z najtragiczniejszych w historii szkoły. Na teren Busówna przybyli nacjonaliści ukraińscy, którzy przejęli budynek szkolny dla swoich dzieci. Jednak z powodu braku kadry nauczycielskiej szkołę zamknięto.  Szykany nie ominęły  kierownika Lucjana Świechowskiego, w 1940 r. został on zmuszony do opuszczenia placówki. Pomimo utraty szkoły, grupa chętnych do nauki polskich dzieci uczestniczyła w tajnych kompletach, organizowanych przez nauczycielkę Zofię Dudkową. Lekcje odbywały się przez cały okres okupacji, w różnych punktach w Busównie i w Pniównie, również nocą. Dzięki pomocy dziedzica Zdzisława Lechnickiego, który uzyskał  u władz niemieckich pozwolenie na funkcjonowanie szkoły, nauka w Pniównie odbywała się w wynajętej izbie. Uczniowie ( w liczbie ok. 30-35) sami utrzymywali w czystości salę lekcyjną i palili w piecu. W czerwcu 1941 r., wraz z uderzeniem Niemiec na Związek Sowiecki, sztab niemiecki stacjonujący w szkole w Busównie opuścił wieś. Szkołę zajęła żandarmeria niemiecka, jej zadaniem było utrzymywanie ,,porządku” na terenie gminy. Wśród ofiar eksterminacji narodu polskiego znaleźli się również mieszkańcy gminy Olchowiec- w maju 1942 r. miała miejsce pacyfikacja wsi Busówno. Na korytarzu szkolnym niemieccy żandarmi dokonywali egzekucji Polaków, a rozstrzelanych wyrzucano na boisko. W 1943 r., po spaleniu budynku gminy w Olchowcu przez oddział partyzancki, władze niemieckie przeniosły do szkoły w Busównie Urząd Gminy oraz Urząd Pocztowy. Funkcję wójta objął Ukrainiec Kostrzuk, który wraz ze swoimi podwładnymi przekształcił szkołę w twierdzę obronną. Budynek został otoczony drutem kolczastym, wykopano rowy i wystawiono warty. W dniu 3 marca 1944 r. zajętą przez Ukraińców szkołę, zaatakowali i podpalili  partyzanci.. Mieszkańcy Busówna z przerażeniem i wielkim bólem obserwowali rozprzestrzeniający się ogień. Ogromny wysiłek włożony w powstanie szkoły został w krótkim czasie zniweczony. Po szkole zostały jedynie resztki murów i sterczące nad pogorzeliskiem kominy.

Po  wkroczeniu do Chełma w lipcu 1944 r. wojsk armii radzieckiej i Ludowego Wojska Polskiego, zakończyły się rządy nacjonalistów ukraińskich w gminie Olchowiec. Narzucony przez Sowietów PKWN powołał nowe władze oświatowe, które już w sierpniu 1944 r. poleciły na ,,wyzwolonych” ziemiach reaktywować polskie szkolnictwo. W szkole w Busównie tego zadania podjęła się przedwojenna nauczycielka  Zofia Dudkowa.

 3 września 1944r. w budynku po żydowskim lagrze rozpoczęła pracę pierwsza po wojnie szkoła powszechna w Kolonii Busówno. Funkcję kierownika objęła Zofia Dudkowa, naukę w roku szkolnym 1944/1945 rozpoczęło 62 uczniów (w różnym wieku).  Budynek zastępczy zniszczonej szkoły wymagał jednak wielu remontów.

Z pomocą ponownie przyszli mieszkańcy wsi Busówno, którzy zorganizowali opał na zimę oraz zatrudnili woźnego, płacąc mu po 5 kg. zboża od jednego uczęszczającego do szkoły dziecka. W 1945 r. szkoła zaczęła się dynamicznie rozrastać. Do pięciu klas uczęszczało 135 uczniów, uczył ich jeden nauczyciel. Na wniosek kierownika szkoły został powołany Zarząd Szkoły, którego głównym celem stało się dostosowanie budynku polagrowego do potrzeb uczniów. Zarząd ustalił również opłatę- 200 zł. od każdego ucznia z przeznaczeniem na wykonanie niezbędnych prac. Szkoła otrzymała nowe drzwi i okna, otynkowano ściany jednej z sal lekcyjnych. W 1946r. uczniowie, pod kierunkiem pani Zofii Dudkowej, utworzyli w szkole  Zespół Teatralny. Wystawiane przez młodych artystów przedstawienia cieszyły się ogromnym zainteresowaniem lokalnej społeczności, a pozyskiwane fundusze przeznaczano na wyposażenie i pomoce dydaktyczne.

W 1946r. inspektorat szkolny przydzielił do pracy w Busównie drugiego nauczyciela- Aleksandrę Frąkównę, którą z początkiem 1947 r. zastąpiła Tatiana Włodziankowska. W 1947r. do użytku została oddana druga sala lekcyjna. Do szkoły uczęszczało wówczas 142 uczniów. W 1948r. w szkole w dalszym ciągu pracowało dwóch nauczycieli– Zofia Dudkowa oraz  Helena Radko.

 Pierwsze lata po zakończeniu II wojny światowej to trudny okres dla mieszkańców gminy Olchowiec. Na opuszczone po wysiedlonych Ukraińcach gospodarstwa przyjechały polskie rodziny ze Wschodu. Każda z tych rodzin znalazła się w nowej dla siebie rzeczywistości.  Wraz z nowym rokiem szkolnym dzieci podjęły naukę w szkole. Zimą, z powodu braku obuwia, a wiosną i jesienią z powodu nawału pracy w gospodarstwach rodziców, wielu uczniów niesystematycznie uczęszczało na zajęcia lekcyjne. Powszechnym było również zjawisko wtórnego analfabetyzmu. Z inicjatywy kierownika szkoły –Zofii Dudkowej, w szkole organizowano kursy wieczorowe dla dorosłych. Uczestnikami zajęć były najczęściej osoby w wieku od 15 do 50 lat.

Początek lat pięćdziesiątych XX w. to bardzo ważny czas dla szkoły w Busównie. W 1950 r. rozpoczął się remont zniszczonego podczas okupacji budynku. Prace remontowe prowadziła Firma Bracia I. i K. Wilhelm z Chełma.  W roku szkolnym 1950/1951 zajęcia w szkole prowadziło czterech nauczycieli – kierownik Zofia Dudkowa, Stanisława Jakubiec, Wincentyna Misiura i Marian Gadzicki. 1 września 1952r., dzięki zaangażowaniu władz gminnych i mieszkańców, uczniowie rozpoczęli naukę w odremontowanej w szkole. Jednak po kilku miesiącach funkcjonowania szkoły – 21 lutego 1953r. została ona ponownie uszkodzona przez szalejącą nad Busównem wichurę. Zarwany dach i zalane wodą sale lekcyjne nie nadawały się do prowadzenia zajęć- nauka do końca roku szkolnego odbywała się na szkolnym korytarzu. Budynek wymagał ponownego remontu, do prac po raz kolejny włączyli się rodzice. W celu pozyskania drewna na dach starsi uczniowie pracowali przy sadzeniu lasu. 1 sierpnia 1953r. prace remontowe zostały ukończone.  Rok szkolny 1953/ 1954 to okres dalszej organizacji szkoły i podejmowania działań mających na celu poprawę warunków nauczania ( wokół szkolnego terenu zostało wykonane ogrodzenie). Władze szkolne podniosły stopień organizacyjny – Szkoła Podstawowa Busównie stała się 7 – klasową szkołą powszechną, zatrudniającą czterech nauczycieli, którzy uczyli 144 uczniów. Funkcję kierownika w dalszym ciągu pełniła Zofia Dudkowa. Za jej kadencji szkoła nie tylko utrzymywała wysoki poziom kształcenia, uczniowie mogli również rozwijać swoje zainteresowania poprzez udział w różnego rodzaju organizacjach i kołach zainteresowań. W szkole funkcjonowały: Spółdzielnia Uczniowska, Liga Ochrony Przyrody, Szkolna Kasa Oszczędności, Polski Czerwony Krzyż oraz Drużyna Zuchowa i Harcerska kierowana przez nauczyciela wychowania fizycznego  Mariana Gadzickiego. Dużym zainteresowaniem cieszyło się również Szkolne Koło Modelarskie. Dzięki ścisłej współpracy kierownika szkoły z Gminną Biblioteką Publiczną prężnie działały również: Amatorski Zespół Teatralny, Zespół Artystyczny (Taneczny), czy Zespół Czytelniczy.

Kalendarz imprez szkolnych był w dużym stopniu związany z ideologią władz komunistycznych. Stąd też organizowano obchody rocznic: z okazji rewolucji październikowej, Święta Ludowego Wojska Polskiego, 1 Maja czy  Dnia Zwycięstwa.

Szkoła w Busównie, oprócz bieżącej działalności dydaktyczno- wychowawczej, prowadziła także ożywioną działalność kulturalną na rzecz integracji lokalnej społeczności. Organizowano konkursy czytelnicze, wieczory poetyckie, spotkania autorskie i wycieczki. Działalność społeczna młodzieży obejmowała również szereg akcji charytatywnych organizowanych na rzecz szkoły i ludzi potrzebujących pomocy. Odwiedzanie samotnych  i chorych mieszkańców okolicznych wsi, robienie zakupów, porządkowanie opuszczonych nagrobków na cmentarzach – to tylko wybrane przykłady inicjatyw podejmowanych przez nauczycieli i młodzież szkolną. Dzięki wzorowemu zarzadzaniu oraz ofiarnej pracy nauczycieli, Szkoła  w Busównie przez wiele lat zajmowała ważne miejsce w życiu mieszkańców okolicznych miejscowości. Niekwestionowanym autorytetem dla uczniów i ich rodziców była kierująca szkołą pani Zofia Dudkowa, nazywana przez wielu ,,Siłaczką”. Za swój wkład w podnoszenie poziomu szkoły oraz udział w różnorodnych inicjatywach społecznych na rzecz gromady Wierzbica, została ona w 1954r. uhonorowana Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką ZNP oraz Kawalerskim Krzyżem Odrodzenia Polski.

Rok 1967 przyniósł ustawową zmianę organizacyjną i programową systemu kształcenia i wychowania. Wobec powyższego szkoła w Busównie stała się ośmioklasową szkołą podstawową. Równolegle funkcjonowała tzw. ,,Mała Szkoła” po lagrze w Kolonii Busówno. Uczęszczały do niej ( aż do 1978 r.) najmłodsze dzieci – uczniowie klasy pierwszej. W 1973 r. nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora szkoły. Miejsce Zofii Dudkowej zajęła Elżbieta Pawluk, a gminnym dyrektorem szkół sprawującym nadzór nad oświatą na terenie gminy Wierzbica – Jerzy Ciechan.

Od roku szkolnego 1977/1978 stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Busównie objęła Danuta Zarzycka. 2 listopada 1979 r. oddano do użytku dwie dobudowane do szkoły sale lekcyjne. W dniu 1 września 1980 r. naukę w szkole rozpoczęło 193 uczniów, grono pedagogiczne liczyło 8 nauczycieli. Z każdym kolejnym rokiem szkolnym liczby te ulegały zwiększeniu. W roku szkolnym 1982/1983w ośmiu oddziałach uczyło się 219 uczniów, szkoła zatrudniała 10 nauczycieli. Z powodu trudnych warunków lokalowych, szkoła pracowała w systemie dwuzmianowym- zdarzało się, iż uczniowie kończyli zajęcia po godzinie siedemnastej.

 Budowa nowego budynku szkolnego w Wierzbicy stała się więc pierwszoplanową sprawą dla władz gminy Wierzbica i jej mieszkańców. Decyzja o rozpoczęciu budowy zapadła w 1984 r., przewodniczącym Gminnego Komitetu Budowy Szkoły został  Dobrosław Pawluk. W 1990 r. nastąpiła kolejna zmiana na stanowisku dyrektora szkoły w Busównie. Placówkę opuściła dyrektor Danuta Zarzycka, a jej obowiązki przejął  pracujący w szkole  –  Jan Wójcicki. Przełomowym momentem w dziejach szkoły był rok szkolny 1994/1995, w którym uczniowie i nauczyciele rozpoczęli naukę w nowym budynku szkolnym, wybudowanym w Wierzbicy. 1 września 1994r. odbyło się uroczyste otwarcie nowej placówki, uświetnione obecnością przedstawicieli władz oświatowych i samorządowych. Szkoła Podstawowa w Wierzbicy była budowana przez 10 lat. Z powodu problemów finansowych, prace zostały przerwane na okres dwóch lat. W efekcie powstał jednopiętrowy, przestronny pawilon, w którym znalazło się 16 sal lekcyjnych, pokój nauczycielski i biblioteka, w planach była również budowa hali gimnastycznej.

Dnia 1 września 1999 r., a więc w roku szkolnym 1999/2000 rozpoczął się nowy etap funkcjonowania oświaty w Polsce. Reforma oświaty wprowadzona ustawą z dnia 8 stycznia 1999r. zmieniała oblicze szkół. Szkoła Podstawowa w Wierzbicy została przekształcona w szkołę sześcioklasową, stanowisko dyrektora objęła pani Pelagia Biernat. Zgodnie z założeniami nowej reformy, w budynku szkoły w Wierzbicy powstało  również Gimnazjum, jego dyrektorem został pan Jan Wójcicki.  Powstało pięć klas pierwszych, w których naukę podjęło 122 gimnazjalistów. Przez kolejne dwa lata uczniowie gimnazjum uczyli się w obiekcie szkoły podstawowej, konieczne stało się wprowadzenie systemu dwuzmianowego. 5 października 2001r.  do użytku został oddany nowy budynek gimnazjum. Wśród gości, którzy uświetnili swoją obecnością to wydarzenie byli m.in. : Arkadiusz Kwieciński, dyrektor chełmskiej Delegatury Kuratorium Oświaty w Lublinie  czy poseł na Sejm RP – Zbigniew Janowski.

1 września 2004r. nastąpił kolejny ważny etap w historii Szkoły Podstawowej  i Gimnazjum w Wierzbicy – zostały one połączone w Zespół Szkół. Stanowisko dyrektora placówki objęła Mieczysława Sołtys, funkcje wicedyrektorów zostały powierzone:  Grażynie Krasce i Henryce Książek.

W roku szkolnym 2004/2005 do szkoły podstawowej uczęszczało 379 uczniów, do gimnazjum- 303, a Grono Pedagogiczne liczyło 60 nauczycieli. W 2004 r. zostały również rozwiązane Szkoły Filialne w Chylinie, Pniównie i Ochoży, w 2008r. klasy ,,0 – III w Syczynie. ( od 1998r. nie funkcjonowały również Szkoły Filialne w Koziej Górze i Syczynie).

17 grudnia 2004r. w Zespole Szkół w Wierzbicy odbyła się uroczystość otwarcia hali gimnastycznej. Obiekt szkolno-sportowy budowany w latach 1999-2004 został wyposażony w szatnie, przebieralnie, natryski i sale korekcyjne.

Dla społeczności szkolnej bardzo ważnym był również rok 2005. Szkołę w Wierzbicy odwiedził wówczas legendarny trener reprezentacji Polski – Kazimierz Górski. W towarzystwie przyjaciela Józefa Baryły obserwował rozgrywany na boisku szkolnym VI Powiatowy Turniej Piłki Nożnej. Na spotkaniu z młodzieżą opowiadał o swoich związkach z piłką nożną. Mówił o tym, jak ważne jest umiejętne łączenie nauki ze sportem.

Od 1 września 2005 r. w szkole w Wierzbicy zaczęły funkcjonować klasy sportowe o profilu piłka nożna i siatkówka. Uczniowie otrzymali możliwość doskonalenia swoich sprawności fizycznych i rozwijania talentów sportowych.

Rok później – 30 maja 2006r. uczniowie i nauczyciele Zespołu Szkół w Wierzbicy podjęli w demokratycznych wyborach decyzję o nadaniu szkole imienia Kazimierza Górskiego. Uroczystości, które odbyły się w dniu 13 października 2006r. zgromadziły oprócz społeczności szkolnej, wielu znakomitych gości, m.in. posłów na Sejm RP, przedstawicieli władz wojewódzkich, powiatowych i gminnych, Polskiego Komitetu Olimpijskiego i Kuratorium Oświaty w Lublinie. Nie zabrakło również słynnych ,,Orłów” Górskiego w osobach  Jana Domarskiego, Grzegorza Lato, Jerzego Kraski i Jerzego Kalinowskiego. Na boisku szkolnym odbył się także pokazowy trening z udziałem słynnych piłkarzy i juniorów klubu ,,Ogniwo” Wierzbica.

W 2009r. szkoła w Wierzbicy obchodziła swój jubileusz 100-lecia powstania. Okrągła rocznica stała się pretekstem do zorganizowania uroczystości pod hasłem ,,Spotkanie po latach” oraz zaproszenia absolwentów i nauczycieli - pracowników Szkoły Podstawowej w Busównie i Wierzbicy.

26 października 2012r. społeczność szkolna uczciła pamięć jednego z bohaterów- ofiar sowieckiego NKWD. Na placu szkolnym został posadzony Dąb Katyński- poświęcony aspirantowi Policji Państwowej Józefowi Olko. Uroczystości rozpoczęły się  mszą św. w Kościele Parafialnym w Wierzbicy. Wśród zaproszonych gości znaleźli się: krewni Józefa Olko, przedstawiciele Wojewódzkiej i Miejskiej Policji, Kuratorium Oświaty w Lublinie, władz gminnych. Przedsięwzięcie zorganizowane w ramach projektu edukacyjnego ,,Katyń…ocalić od zapomnienia”, było nie tylko oddaniem hołdu Pomordowanym na nieludzkiej ziemi, ale także piękną lekcją patriotyzmu.

Warto podkreślić, iż przez cały okres funkcjonowania Szkoły Podstawowej, a następnie Zespołu Szkół w Wierzbicy, szkoła dbała o wszechstronny rozwój dzieci i młodzieży. Idea samorządności, rozwoju zainteresowań i bliskiego kontaktu z młodzieżą realizowana była przez różnego rodzaju organizacje i koła zainteresowań. Były to m.in : Samorząd Uczniowski, Centrum Inicjatyw Młodzieżowych i Wolontariat, Gromada Zuchowa , Szkolne Koło ,,Caritas”, Szkolny Klub Sportowy i Zapaśniczy, Spółdzielnia Uczniowska, Zespół Ludowy ,,Wierzbiczanie”, Klub Europejski,  Klub Kubusia Puchatka, Liga Ochrony Przyrody, Szkolna Kasa Oszczędności, Zespoły Teatralne i Muzyczne oraz  Koła Zainteresowań. Uczniowie odnosili liczne sukcesy w przeglądach i festiwalach, konkursach wiedzy, konkursach artystycznych i w rywalizacji sportowej. Duch patrona- Kazimierza Górskiego był  w szkole ciągle obecny.

Kolejnym, przełomowym dla oświaty okazał się rok szkolny 2017/2018, w którym rozpoczął się stopniowy proces wygaszania Gimnazjów. Reforma struktury szkolnictwa przywracała stary model realizacji obowiązku szkolnego, w tym ośmioklasowe szkoły podstawowe. W roku szkolnym 2018/2019 szkołę w Wierzbicy opuścili ostatni gimnazjaliści oraz pierwsi absolwenci klas ósmych.

W 2019r. stanowisko dyrektora Szkoły Podstawowej w Wierzbicy objęła  Marzanna Jakuta. Szkoła jest systematycznie remontowana i unowocześniana, stając się placówką na miarę XXI wieku. Uczniowie rozwijają swoje pasje i zainteresowania poprzez uczestnictwo w wielu agendach szkolnych. Wszystko to ma na celu utrzymanie i ciągłe podwyższanie wysokiego poziomu pracy dydaktyczno- wychowawczej szkoły, zapewnienie uczniom poczucia bezpieczeństwa i wszechstronnego rozwoju. 

Opracowanie: Wioletta Staszewska

Bibliografia:

1.Archiwum Państwowe w Lublinie Oddział w Chełmie -  Akta Inspektoratu Oświaty w Chełmie.

2. Chełmskie Prace Historyczne, t.1, pod red. M. Sobieraja, Chełm1998.

3. Czuwara E., Działania wojenne na Chełmszczyźnie we wrześniu 1939 r., ,,Wieści Chełmskie” nr 5 (38), 1995.

4. Kronika Gminnej Biblioteki w Olchowcu z siedzibą w Olchowcu ( 1948-1976).

5.  Kronika Szkoły Podstawowej w Busównie z lat 1936-1990 ( fragmenty).

6. Kronika Szkoły Podstawowej w Wierzbicy z lat 1999- 2002.

7. Kronika Gimnazjum w Wierzbicy z lat 1999- 2008.

8. Pyszko S., Oświata i Związki Nauczycielskie w powiecie chełmskim w latach 1915- 1939, Chełm, 2004.

9. ,,Rocznik Chełmski”, t.3, Polskie Towarzystwo Historyczne, pod red. T. Radzika, Chełm 1997.

10. Wawryniuk A., Wielki Leksykon lubelsko-wołyńskiego pobuża. Gmina Wierzbica, powiat chełmski, historia, geografia, polityka, t.2, Chełm 2010.